du, du, du / sen, sen, sen

sen, sen, sen

Çocuklar çığlık çığlığa

vatman çana basıyor:

«çın çın»

tramvay geçip gidiyor

metalik sesi geride

biri öksürüyor aralıksız,

öteki kendi kendine konuşmakta

yukarıdan sızan ışık cansız

yerin altında mısın, üstünde mi?

Hepsini,

herkesi işitiyorsun.

Bağırsan

işitmez seni kimse

parmaklar buluşur oysa ki

uzatsa biri elini.

Kim?

SEN, SEN, SEN

(Perdenin Önü’nden)

du, du, du

Kindergeschrei: “Ich bin frei”

Tramklingel: “ tschin, tschin”

Abfahrt. Klangschleppe

jemand hustet ohne Pause

jemand führt Selbstgespräche

das Licht vom Oben verblasst.

Bist du auf der Erde?

Oder unter der Erde?

Finger können sich treffen

wenn jemand die Hand

in die Tiefe ausstreckt.

Wer?

DU DU DU

(aus dem Buch «vor dem Vorhang)